چنگ نمیزنم
دیگر به دامان زندگی چنگ نمیزنم
برای زنده بودن
نفس کشیدن
زندگی خسته کننده تر از آن است که برای ساعتی بیشتر زنده ماندن آواره ی کوچه های اشک شوی..
آنقدر دلم گرفته است که ثانیه ای از ماندن را نمیخواهم
زندگی خاکستری است
حیف دل رفتن ندارم
حیف قدرت پرواز ندارم...
حیف آنقدر بی اراده ام که پای رفتن...
ندارم.ندارم....و ندارم
خیلی چیزهارا ، مثل همان نای رفتن
مثل همان دل نترس...
خیلی چیزهارا ندارم...
دلخوشی هایم نیز مثل کاغذی سرگردان که به نسیمی بند است
و
چقدر خسته کننده است ، نوشتن از دلی که در هجوم وحشیانه ی واژه ها ، خرد میشود.
نه میشود آنگونه بیان کرد که هست نه میشود خالی شد با گفتن ها.
دلسرد کننده است دوست داشتن گلی که خارهایش اجازه مهربانی نمیدهند.
و چه احمقانه است که فکرکنی بین هزاران خار ، لطافت گلبرگ هایش را میتوانی حس کنی...عطرش را استشمام کنی و رنگ سرخش را به رخ دفتر زندگی ات بکشی..
دفتری با کاغذهای کاهی..که به سختی جای خالی برای چرک نویس کردن غصه هایت در آن میابی...
خیلی غمگینم
آنقدر که با نوشتن با گفتن با فریاد زدن و...
آرام نمیشوم
خالی نمیشوم...
خیلی غمگینم
